Recently, in philosophy class, I had the task of interviewing myself and here are its effects 😉

Interview with Patrycja "Ogarniaczka", a woman who draws from life to the fullest, who combines various roles and seems to bend the day to the limit.

- Hello, I'm glad you agreed to talk to me.

- Good morning, thank you very much for the invitation, I'm counting on a nice conversation.

- To begin with, I'd like you to tell us a bit about yourself, who you are, what you do.

- Who am I? This is a difficult question, for me, I am myself and there are many pieces to this one me. First of all, I am a mother of four wonderful children, this is an important role for me and often determines the direction of my life path. Many people see me mainly through the prism of this role, often trying to put me in the frame of a stereotype, which, however, I am very far from.

- And what are these other particles composed of?

- Following the obvious scheme, I am also a proud wife of a firefighter, in a happy relationship with one husband for 14 years. And up to that point, it would seem that I fit into the framework in which society wants to see me. That is mother and wife. However, I find a lot of space in my life for myself and beyond these traditional roles. This year is definitely my time, I started my studies, I am developing professionally and I am taking part in a special training program in the company with which I have been associated for 11 years, it is a great distinction and a chance to meet new people, enrich my managerial workshop and gain a lot of knowledge, and learning new things has always been a source of satisfaction for me.

- Are these all the roles you play or are you still bending space-time somehow?

- Recently, I had a training called: Wizard of time 😉 and in fact you could say that I am such a wizard, because apart from the things I wrote about earlier, I am the secretary of the board of the Family Allotment Gardens for the 5th year in a row and this is something I like doing, but this year I spend much less time on this work than in previous years, because I focused on personal development. I also try to devote a lot of time to my family and take part in events from the life of my children's school or kindergarten. For example, by being in class three, taking care of trips and dealing with various organizational matters. In fact, my middle name could be a wrapper or an organizer, at work I also organize work for other people, and outside of it I organize integration events, because a good mood is the basis.

- There's quite a lot of it, but when do you have time to rest?

- Contrary to appearances, I have a lot of it, because good organization and division of duties mean that we use the time we have wisely. It's not an easy task, but you can learn it. We often limit ourselves by not sharing the responsibilities, taking all the responsibilities ourselves, stuck in the mistaken belief that we will do something better. Excessive responsibilities and not sharing them with loved ones or co-workers causes us to grow frustrated and people around us feel unnecessary, in fact, by such behavior we deprive them of their agency and sense of value. At my house, everyone has responsibilities, regardless of whether they are 3 or 37. Of course, everyone can have a bad day sometimes, they may not have the strength and willingness to do anything, but giving people the opportunity to do new things, giving them more responsibility, they feel they are more appreciated and their sense of agency and self-esteem grows.

- All right, so in your opinion the fact that you are bending the time frame so much is the result of sharing responsibilities?

- I think you can say that in a very simplistic way. It is also important to make choices and understand the importance of priorities. It is not enough to share responsibilities, it is important above all to learn to let go of what is not important, to reduce time wasters. Last week, I learned how... The Eisenhower matrix, which fantastically illustrates this topic and can significantly improve the quality of our private and professional life. In general, I think that moving away from excessive perfectionism and learning to let go of things over which I have no influence has made me much happier and allowed me to see the world from a different perspective.

- Ok, we already know a lot about you, you mentioned earlier that you are a mother of four children, this is not a typical family model at the moment. Do you feel that people treat you differently because of this?

- Here the case looks different, because I don't have it written on my forehead that I am a mother of four children, so if they are not with me, I do not feel social pressure and jealousy of 500 plus, which is currently a bone of contention and strange jealousy. If someone meets me at work, at the university or in some everyday situation, the reactions are usually positive, most people realize that it is not easy to combine professional life with raising such a bunch, but we manage to do it, which undoubtedly makes I'm in a more comfortable position. However, it happened to me several times that someone directly recalculated how much money I would get for this or that, not being aware that it is impossible to earn money in this way, because the costs of raising a child are much higher. Especially since one of my children has aphasia, and the rehabilitation costs are also very high. Having one child, going on vacation is not a problem, however, the cost of holidays for a family of 6 is a much higher expense. If I was a materialist or valued comfort, I would never decide on such a bunch. Children mean a lot of sacrifices, a lot of responsibilities, they can be very disorganizing, I wanted a 2 + 2 family myself, but during our marriage I appreciated how much joy it brought us to watch growing children, how much they learned from us and we from them. When planning a family, we approached realistically whether we could afford such a bunch, whether we would be able to guarantee them a normal life and be present in their lives.

- Would you like to have more children?

- I love children, I like spending time with them, because children up to a certain point are not complained about our fears, simplifications, they do not judge and try to understand. And although the role of a mother is close to me, four children are enough for me. During the last birth, the words of the anesthesiologist, who has five children, stuck in my head that four is a great number, because there is one child per hand, and the fifth one is a bit spoiled later, because there is no one to look after him 😉. Leaving aside this anecdote, we come to the subject, my health. Another pregnancy would be a threat to my life, because all of my children were born with the help of doctors, by the so-called caesarean section. And just in the next pregnancy, my uterus could burst.

- Recently, the topic of abortion or the protection of pregnant women's lives is often discussed in the media, how do you feel about it. How do you assess Polish law in this context?

- This is a special topic for me, I believe that our legislator treats women as mentally limited, a man can legally have a vasectomy in Poland and it will not be perceived as an attack on his fertility, while in the light of our law, our psyche is so frail that we cannot decide for ourselves when it comes to our fertility. Tubal ligation in Poland is illegal and a doctor performing such a procedure can be imprisoned for 5 years. In general, the direction in which our country is going in relation to fertility is moving us further away from people wanting to have children. Who normal decides to have a child when there will be a vision of living with a seriously ill child or fear that he may die during pregnancy, because doctors will be afraid that they will be accused of killing an unborn child. Of course, I'm also simplifying it a bit, because the matter is much more complicated, but I think that people should be able to decide for themselves. When creating this law, someone only looked at what happens until birth and this cycle is sacred, it's a pity that no one thought about what would happen to sick children and their parents, that no one creates a support system for such families on various levels . Because such people are often excluded, they are pushed out of the margins of a healthy society.

- You mentioned that one of your children has aphasia, how did you find yourself as a mother of a child with special needs?

- You know, for a long time we were not aware that our child was different. The symptoms were clear, which after putting everything together gave a clear picture, but a person is in the denial phase up to a certain point and does not see the problem for a bit, he allows himself to be told by others, including doctors, that everything is ok and the child has time for some things. However, at some point there is an awakening, you see that it takes too long, so you start looking for answers, you make diagnoses, you go to the doctors. After making and confirming the diagnosis, I cried in the car, it took me a long time to absorb it, I went through what I call mourning for a while. It was only when I researched the subject that I presented the action plan to my husband, who gave me full support in the therapeutic path I had set. For 3 years of intensive work, we have achieved a lot, there is still a lot of work ahead of us, but the effects are amazing, Alex is developing very well and we are proud of his progress. I think that we found ourselves in a new situation quite quickly and the therapies helped our child to find himself in the world, thanks to which his language skills improved significantly, which in turn gave him a chance to establish contacts with other people.

- Thank you very much for this meeting and for sharing your thoughts with us, it was very nice to meet you.

- Me too, I am grateful for the invitation and the opportunity to share my experiences and thoughts with you, I hope that we will have the opportunity to talk again sometime.

I hope you enjoyed my thoughts and didn't bore you. Stay warm dears, I hope you will find some time to laze around this holiday 😊

---

POLSKI:

Ostatnio na zajęciach z filozofii miałam za zadanie przeprowadzić wywiad z samą sobą a o to jego efekty 😉

Wywiad z Patrycją ,,Ogarniaczką”, kobietą czerpiącą z życia garściami, która łączy ze sobą różne role i zdaje się naginać dobę do granic możliwości.

- Witaj cieszę się, że zgodziłaś się ze mną porozmawiać.

- Dzień dobry, bardzo dziękuję za zaproszenie, liczę na miłą rozmowę.

- Na początek chciałabym, żebyś przybliżyła nam nieco swoją osobę, kim jesteś, czym się zajmujesz.

- Kim jestem? To trudne pytanie, dla mnie samej jestem sobą i na tą jedną mnie składa się wiele kawałków. Przede wszystkim jestem mamą czwórki wspaniałych dzieci, to dla mnie ważna rola i często wyznacza mi kierunek mojej życiowej drogi. Wiele osób postrzega mnie głównie prze pryzmat tej roli często próbując mnie upchać w ramy stereotypu, od którego jestem jednak bardzo daleka.

- A co składa się na te inne cząstki?

- Idąc oczywistym schematem jestem też dumną żoną strażaka, w szczęśliwym związku z jednym mężem od 14 lat. I do tego momentu mogłoby się wydawać, że wpisuje się w ramy, w których społeczeństwo chce mnie widzieć. Czyli matka i żona. Ja jednak znajduję w swoim życiu dużo przestrzeni dla siebie i poza tymi tradycyjnymi rolami. Ten rok to zdecydowanie mój czas, rozpoczęłam studia, rozwijam się zawodowo i biorę udział w specjalnym programie szkoleniowym w firmie, z którą jestem związana już 11 lat, jest to spore wyróżnienie i szansa na poznanie nowych ludzi, wzbogacenie warsztatu menadżerskiego i zdobycie ogromu wiedzy, a uczenie się nowych rzeczy od zawsze jest dla mnie źródłem satysfakcji.

- To wszystkie role jakie pełnisz czy jeszcze jakoś naginasz czasoprzestrzeń?

- Ostatnio miałam szkolenie pod nazwą: Czarodziej czasu 😉i faktycznie można by powiedzieć, że jestem takim czarodziejem, bo poza rzeczami, o których wcześniej pisałam jestem 5 rok z rzędu sekretarzem w zarządzie Rodzinnych Ogródków Działkowych i jest to coś co lubię robić, jednak w tym roku poświęcam na tą pracę znacznie mniej czasu niż w ubiegłych latach, gdyż postawiłam na rozwój osobisty. Staram się też poświęcać dużo czasu rodzinie i brać udział w wydarzeniach z życia szkoły czy przedszkola moich dzieci. Np. poprzez bycie w trójkach klasowych, opiekę na wycieczkach i ogarnianie różnych spraw organizacyjnych. Faktycznie na drugie imię mogłabym mieć ogarniaczka czy organizatorka, w pracy to też ja organizuję pracę innym osobą, a poza nią organizuję imprezy integracyjne, bo dobry nastrój to podstawa.

- Faktycznie jest tego sporo, a kiedy masz czas na odpoczynek?

- Wbrew pozorom mam go sporo, bo dobra organizacja i podział obowiązków powodują, że korzystamy mądrze z tego czasu, którym dysponujemy. Nie jest to proste zadanie, ale można się tego nauczyć. Często sami mocno się ograniczamy nie dzieląc się obowiązkami, biorąc wszystkie obowiązki na siebie, tkwiąc w błędnym przekonaniu, że my zrobimy coś lepiej. Nadmiar obowiązków i niedzielenie się nimi z bliskimi czy współpracownikami powoduje w nas narastanie frustracji a osoby wokół nas czują się niepotrzebne, tak naprawdę takim zachowaniem odbieramy im sprawczość i poczucie, wartości. U mnie w domu każdy ma obowiązki bez względu na to czy ma 3 lata, czy 37. Jasne każdy czasem może mieć gorszy dzień, może nie mieć siły i ochoty na nic, jednak dając ludziom możliwość robienia nowych rzeczy dając im większą odpowiedzialność, czują się oni bardziej docenieni i rośnie ich poczucie sprawczości oraz samoocena.

- Porządku, czyli według Ciebie to, że naginasz tak ramy czasowe jest wynikiem dzielenia się obowiązkami?

- Myślę, że można tak powiedzieć w dużym uproszczeniu. Ważne jest też dokonywanie wyborów i rozumienie ważności priorytetów. Nie wystarczy dzielić się obowiązkami ważne jest przede wszystkim nauczenie się odpuszczać to co nie istotne, redukować pożeracze czasu. W ubiegłym tygodniu poznałam zasady działania tzw. Macierzy Eisenhowera, która fantastycznie obrazuje ten temat i może znacznie poprawić nam jakość, życia prywatnego jak i zawodowego. Generalnie wydaje mi się, że odejście od nadmiernego perfekcjonizmu i nauczenie się odpuszczania rzeczy, na które nie mam wpływu uczyniło mnie znacznie szczęśliwszą i pozwoliło mi widzieć świat z innej perspektywy.

- Ok sporo już o Tobie wiemy, wspomniałaś wcześniej, że jesteś mamą czwórki dzieci, to nie jest typowy model rodziny w obecnym czasie. Czy czujesz, że ludzie traktuję cię inaczej z tego powodu?

- Tu sprawa wygląda różnie, bo nie mam napisane na czole, że jestem mamą czwórki dzieci więc jeśli nie ma ich przy mnie nie czuję presji społecznej i zazdrości 500 plus, które obecnie jest kością niezgody i dziwnej zazdrości. Jeśli ktoś pozna mnie w pracy, na uczelni czy jakiejś codziennej sytuacji to zwykle reakcje są jednak pozytywne, większość ludzi, zdaje sobie sprawę, że to nie jest proste połączyć życie zawodowe z wychowaniem takiej gromadki, nam jednak się to udaje co nie wątpliwie sprawia, że jestem w bardziej komfortowej sytuacji. Zdarzyło mi się jednak kilkukrotnie, że ktoś wprost przeliczał, ile dostanę pieniędzy za to czy tamto, nie mając świadomości, że nie da się w ten sposób zarobić, bo koszty utrzymania dziecka są znacznie wyższe. Zwłaszcza, że jedno z moich dzieci ma afazje, a koszty rehabilitacji są również bardzo wysokie. Mając jedno dziecko, wyjazd na wakacje nie stanowi problemu, koszt wakacji 6 osobowej rodziny to jednak znacznie większy wydatek. Gdybym była materialistką, czy ceniła wygodę nigdy nie zdecydowałabym się na taką gromadkę. Dzieci to sporo wyrzeczeń, dużo obowiązków, bywają mocno dezorganizujące, sama chciałam mieć rodzinę 2+2, ale w trakcie trwania naszego małżeństwa doceniałam to, ile radości przynosiło nam patrzenie na rosnące dzieci, jak wiele one uczyły się od nas a my od nich. Planując rodzinę realnie podeszliśmy do tego czy stać nas na taką gromadkę, czy będziemy w stanie zagwarantować im, życie na normalnym poziomie i być obecni w ich życiu.

- A czy chciałabyś mieć więcej dzieci?

- Kocham dzieci, lubię spędzać z nimi czas, bo dzieci do pewnego momentu nie są skarżone naszymi lękami, uproszczeniami, nie oceniają a próbują zrozumieć. I mimo, że rola mamy jest mi bliska czwórka dzieci jest dla mnie wystarczająca. Przy ostatnim porodzie utkwiły mi w głowie słowa Pani anestezjolog, która sam ma pięcioro dzieci, że czwórka to super liczba, bo jest po jednym dziecku na rękę, a to piąte to już później takie trochę rozpuszczone, bo nie ma go kto pilnować 😉. Pomijając tą anegdotę, dochodzimy do tematu, mojego zdrowia. Kolejna ciąża stanowiłaby bowiem zagrożenie dla mojego, życia, ponieważ, wszystkie z moich dzieci przyszły na świat z pomocą lekarzy, przez tzw., cesarskie cięcie. I zwyczajnie w kolejnej ciąży mogłaby mi pęknąć macica.

- Ostatnio w mediach często przewija się temat, aborcji czy ochrony życic kobiet w ciąży jak ty się w tym czujesz. Jak oceniasz Polskie prawo w tym kontekście?

- To dla mnie szczególny temat, uważam, że nasz prawodawca traktuje kobiety jak ograniczone umysłowo, mężczyzna może w Polsce legalnie dokonać wazektomii i nie zostanie to odebrane jako napaść na jego płodność, natomiast w świetle naszego prawa, nasza psychika jest tak wątła, że nie możemy samo stanowić w kwestiach naszej płodności. Podwiązanie jajowodów w Polsce jest nie legalne, a lekarz robiący taki zabieg może trafić do więzienia na 5 lat. Generalnie kierunek w jakim idzie nasz kraj w odniesieniu do płodności, bardziej nas oddala od tego, aby ludzie chcieli mieć dzieci. Kto normalny zdecyduje się na dziecko, gdy będzie nad nim wieś wizja, życia z ciężko chorym dzieckiem lub togo, że może umrzeć w trakcie ciąży, bo lekarze będą się bali, że zostaną oskarżeni za zabicie nie narodzonego dziecka. Oczywiście też nieco to upraszczam, bo sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana, ale sądzę, że ludzie powinni mieć możliwość samostanowienia o sobie. Tworząc to prawo ktoś patrzył tylko na to co dzieje się do momentu narodzin i ten cykl jest święty, szkoda tylko, że nikt nie myślała o tym co stanie się z chorymi dziećmi i ich rodzicami, że nikt nie tworzy systemu wsparcia takich rodzin na różnych płaszczyznach. Bo takie osoby często ulegają wykluczeniu, są wypychane poza nawis zdrowego społeczeństwa.

- Wspomniałaś o tym, że jedno z Twoich dzieci ma afazję, jak ty odnalazłaś się w roli mamy dziecka ze specjalnymi potrzebami?

- Wisz długo nie mieliśmy świadomości, że z nasze dziecko jest inne. Jasne były symptomy, które po złożeniu wszystkiego dawały jasny obraz, natomiast człowiek do pewnego momentu jest w fazie wyparcia i trochę nie widzi problemu, pozwala sobie na to by inni łącznie z lekarzami mydlili mu oczy, że wszystko jest ok i dziecko ma czas na pewne rzeczy. Natomiast w pewnym momencie przychodzi przebudzenie, widzisz, że trwa to za długo więc zaczynasz szukać odpowiedzi, robisz diagnozy, latasz po lekarzach. Ja po postawieniu i potwierdzaniu diagnozy popłakałam się w aucie, zajęło mi dłuższą chwilę zanim to przyswoiłam, przeszłam przez chwilę coś co nazywam żałobą. Dopiero gdy zgłębiłam temat, przedstawiłam plan działania mężowi, który dał mi pełne wsparcie w ustalonej przeze mnie ścieżce terapeutycznej. Przez 3 lata intensywnej pracy wypracowaliśmy naprawdę wiele, przed nami jeszcze ogrom pracy, ale efekty są niesamowite, Alex rozwija się bardzo dobrze i jesteśmy dumni z jego postępów. Myślę, że dość szybko odnaleźliśmy się w nowej sytuacji a terapie pomogły odnaleźć się naszemu dziecku w świecie, dzięki nim poprawiły się mocno jego możliwości językowe a to z kolei dało szansę nawiązanie kontaktów z innymi ludźmi.

- Dziękuję Ci bardzo za to spotkani i za to, że podzieliłaś się z nami swoimi przemyśleniami było mi bardzo miło móc się z Tobą spotkać.

- Ja również, jestem wdzięczna za zaproszenie i możliwość podzielenia się z Tobą moimi doświadczeniami i przemyśleniami, mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będziemy mieć okazję porozmawiać.

Mam nadzieję, że podobały wam się moje przemyślenia i nie zanudziłam was. Trzymajcie się cieplutko kochani mam nadzieję, że znajdziecie trochę czasu na poleniuchowanie w te wakacje 😊