Alex's adventure with the ER

The first days of the holidays are behind us and so far we've been pretty blissful. At the end of June, the older children went to summer camps in the mountains where they experienced extraordinary adventures, but to the topic for the next post.

Today I want to help you about our adventure, which will last about 3 more weeks. On Friday evening, the kids jumped on the trampoline in our garden. As usual, antics, fun and lots of laughter. At one point I heard Alex crying, I jumped down wrong and his leg hurt, I thought he was straining or twisted a little.

My son lay down and rested until the evening, swelling developed during the night so the gel wrap went into motion. Unfortunately, despite cooling down and applying the ointment, the swelling did not subside.

I went with my son to the ER because of the swelling. We arrived at the place around 8 pm there were already several people entering the reception and first aid.

This is not my first adventure with the ER in this hospital, but the usual service for children here was really efficient. On that day, unfortunately, something went wrong and the service took a long time and was poorly organized, from the moment of entering to the initial examination, more than 2 hours have passed. We waited another 2 hours for a call to the doctor's office.

Of course, it was clear that they would send us for an X-ray and I think that after the initial selection, instead of the first visit to the doctor, it is recommended to have an X-ray immediately, which shortened the service time and. No, but this is just a suggestion. After removing it, the technician concluded that at first glance the leg was not broken.

However, the long wait for the next step to the doctor made me think that the diagnosis was made prematurely. When we entered the office carefully, it turned out that the leg was broken and had to be immobilized. In about a week we will have another x-ray and another week in plaster.

On Monday we will go to the orthopedic store to buy 2 elbow crutches so that our son can get some changes because now the music depends on us. For the time being, he will be our little prince, and all household members will take care of him. We spent a total of 8.5 hours on the sora from 8 pm to 4:30 am, maybe even a bit more.

There were signs posted throughout the ward stating that patients were not allowed to eat or drink, and there were also posters with information about triage and the waiting times of each color for help. On paper, this time looks good, it should take up to 4 hours to investigate cases, even those that can be dealt with in POZ, but these things are just a utopian vision.

And the promised triage practically doesn't work. Children big and small see from 6 to the next day for an hour, regardless of what ails them and whether they got there by ambulance or on their own.

Children who were referred to the ward also had to wait about 6-8 hours. Children with the same wound are similar to it in that the wounds were not correct after the initial preparation by the nurse, the bleeding stopped spontaneously, and in order to sew the wounds, everything had to be dismantled and cleaned so that heavy bleeding occurred again.

A boy who had a broken arm in several places where it was visible to the naked eye did not get a sling in the ambulance, paramedics handed over his documentation and no one was interested in him for several hours, the child suffered from pain to wait for a sling at the end. Then the examinations and the next hours of waiting for admission to the ward for surgery - about 8 hours a day, without painkillers and additional relative help, without permission to eat and drink, without the possibility of being placed on any basis of inclusion of the position.

Chairs in the waiting room are not meant to be spent in their time after so many hours both children and carers do not have the opportunity to rest feeling to be served and help. Babies sleep in the arms of their parents, who bend under the weight of their inert bodies. Believe me, after 6 hours of holding the hands of a sleeping seven-year-old, I'm sore, my spine hurts and I'm exhausted.

We survived this external exposure, hungry and thirsty, but it wasn't so bad because we are not accompanied by a strong effect of a bad injury, but still that people suffering and with serious consequences, as it follows that a child can be served faster, although after drugs could be detected and consequences awaiting operations.

I hope Alex recovers and the new play area for which the wood arrived yesterday will be up and running soon. I greet all peaceful holidays and I avoid the ER with a wide berth.

I greet you strongly with my merry bunch.

POLSKI :

Wakacje, ach te wakacje.

Za nami pierwsza połowa wakacji i do tego momentu minęły nam dość błogo. Pod koniec czerwca starsze dzieci wyjechały na kolonie w góry gdzie przeżywały niezwykle przygody ale to temat na następny post.

Dziś chcę wam opowiedzieć o naszej przygodzie, która będzie trwać jeszcze koło 3 tygodni. W piątek pod wieczór dzieciaczki skakały na trampolinie w naszym ogrodzie. Jak zwykle wygłupy, zabawy i dużo śmiechu. W pewnym momencie usłyszałam płacz Alexa źle zeskoczył i zabolała go noga, myślałam że ja nadwyręża albo lekko skręcił.

Synek położył się i odpoczywał do wieczora, w nocy pojawiła się opuchlizna więc okład żelowy poszedł w ruch. Niestety mimo kolejnych schładzań i zastosowania maści opuchlizna nie ustępowała.

Zaniepokojona mocno opuchlizną pojechałam z synkiem na SOR. Na miejsce dotarliśmy około godziny 20 było już trochę pacjentów oczekujących na przyjęcie i udzielenie pierwszej pomocy.

To nie moja pierwsza przygoda z SOR-em w tym szpitalu jednak zwykle obsługa dzieci była tu naprawdę sprawna. Tego dnia niestety coś się nie udało a obsługa trwała bardzo długo i była kiepsko zorganizowana od momentu przyjazdu do badania wstępnego minęły ponad 2 godziny. Na wezwanie do gabinetu lekarza czekaliśmy kolejne 2 godziny.

Oczywiście było jasne że wyślą nas na RTG i myślę, że po wstępnej selekcji zamiast czekać na pierwsze wejście do lekarza powinno się iść od razu na prześwietlenie co znacznie skróciło by czas obsługi i. Ni ale to tylko taka sugestia. Po zdjęciu technik stwierdził że na pierwszy rzut oka noga raczej nie jest złamana.

Jednak długi czas oczekiwania na kolejne wejście do lekarza skłonił mnie do myśli, że była to przedwcześnie postawiona diagnoza. Gdy ponownie weszliśmy di gabinetu okazało się że noga jest złamana i trzeba ka unieruchomić. Za około tydzień czeka nas kolejne prześwietlenie i kolejne tygodnie w gipsie.

W poniedziałek podjedziemy do sklepu ortopedycznego kupić 2 kule łokciowe, żeby synek zyskał trochę niezależności bo obecnie musi polegać na nas. Chwilowo będzie naszym małym królewiczem, nad którym wszyscy domownicy roztoczą opiekę. Na sorze spędziliśmy łącznie 8.5 godziny od 20 do 4:30 no może nawet nieco więcej.

Na całym oddziale rozwieszone były informacje o tym że pacjenci nie mogą pić ani jeść, znajdowały się tam również plakaty z informacją o triażu i o czasie oczekiwania poszczególnych kolorów na udzielenie pomocy. Na papierze czas ten wygląda całkiem nieźle, do 4 godzin powinni się uwinąć z wszystkimi przypadkami nawet tymi które można załatwić w POZ ale czady te to tylko utopijna wizja.

A obiecany triaż praktycznie nie działa. Dzieci duże i małe czekały od 6 do kilkunastu godzin na ogarnieci, bez względu na to co im dolegało i czy trafili tam z udziałem karetki czy na własną rękę.

Dzieci że skierowaniem na oddział również musiały czekać około 6-8 godzin. Dzieci do szycia ran czekały podobnie jest to o tyle kuriozalne, że po wstępnym badaniu przez pielęgniarkę rany nie były zabezpieczane, krwawienia ustępowało samoistnie a lotek aby zszyć rany trzeba było wszystko rozgrzebywać i oczyszczać tak że ponownie następowały mocne krwawienia.

Chłopiec który miał złamanie ręki w kilku miejscach gdzie było widać je gołym okiem nie dostał bawet temblaka w karetce, sanitariusze przekazali jego dokumentacji i nikt nie interesował się nim przez kilka godzin, dziecko cierpiało z bólu by doczekać się w końcu temblaka. Potem badania i kolejne godziny oczekiwania ostatecznie przyjęcie go na oddział w celu zrobienia operacji następnego dnia trwało około 8 godzin, bez środków przeciwbólowych i jakiejkolwiek relatywnej pomocy, bez zgody na jedzenie i picie, bez możliwości położenia się na jakimkolwiek łóżku w wygodniejszej pozycji.

Krzesła w poczekalni nie są dostosowane na spędzanie w nich czasu po tyle godzin zarówno dzieci jak i opiekunowie nie mają możliwości odpocząć czekając na obsłużenie i udzielenie pomocy. Dzieciaczki śpią na rękach rodziców, które uginają się im pod ciężarem ich bezwładnych ciał. Uwierzcie mi że po 6 godzinach trzymania na rękach śpiącego siedmiolatka, mam zakwasy, boli minę kręgosłup i jestem wykończona.

My przetrwaliśmy tą wizytę zmęczeni , głodni i spragnieni, ale nie było tak źle bo nam nie towarzyszył silny ból spowodowany urazem, sądzę jednak, że osoby cierpiące i z poważniejszymi obrażeniami jak wspomniany chłopiec powinny być szybciej obsłużone , choć by po to by można im było podać leki i położyć spać w ludzkich warunkach w oczekiwaniu na operacje.

Mam nadzieję, że Alex szybko dojdzie do siebie i niedługo będzie się cieszyć nowym placem zabaw, na który wczoraj przyjechało drewno. Życzę wam wszystkim spokojnych wakacji I omijania SOR-ów szerokim łukiem.

Pozdrawiam was mocno z moją wesołą gromadką.