A Life Reflection | LOH Community Contest 160 [ENG/PL]

Death is inevitable, have you ever wondered what you would do if you found out your end was near? Would you rather know and prepare your loved ones for the inevitable?

Usually, when I think about my life, I assume that I have many years ahead of me, I have a lot of plans and dreams. From time to time, however, fate plays a trick on me and someone dies who definitely shouldn't have passed away yet, in such moments I usually have all sorts of reflections.

In my life, several people important to me have already passed away, the death that hurt me the most was the passing of my beloved grandfather, I was no longer a child, he was 20 years old and my grandfather was ill and I was aware that he would pass away soon. Cancer had taken hold in my grandfather's body, spreading like a weed, sucking out the energy and joy that my grandfather had always exuded.

I remember the night before my grandfather died, I remember how every breath hurt him, and every breath involved a huge effort, this sound could be heard through 2 doors. I remember going to work in the morning with my soul on my shoulder, how I felt that I might not have time to say goodbye. Actually, I don't know why I left for work, because in fact I cried the whole shift in the office, looking at the pace of the phone and waiting to see if anyone would call that it was over. I didn't make it to the end of my shift, my phone rang and my mom told me to go back to say goodbye, but I knew it was too late. I didn't go into the room where my grandfather was lying on the bed waiting for the transport, I was overwhelmed with despair, a pain unknown to me until then was tearing my heart apart. I couldn't stop crying, I cried for hours, I remember that my mom was very worried about me, and on the other hand, she had to be strong for my dad, because the grandfather she writes about was his father.

After a few hours, my current husband, who was still my boyfriend at the time, actually dated for only 3 months, came to pick me up, he took me to his place, hugged me all night, we devoured a sea of chips, we watched some crap on the computer and I fell asleep so tired. I remember that my grandmother went through the first days of mourning on a full vending machine, it seemed strange to me, the man she had spent 40 years with had passed away. And she takes it all in, in retrospect I understand that, but at the time I was angry with her. I was furious that she wasn't grieving like I was.

Grandpa was a wonderful man, with his heart on his sleeve, I will always be his smurfette his first granddaughter, even though we were not biologically related. After he left, I was unable to recover for 2 weeks and to this day I am grateful to my manager for giving me all the time I needed to recover. Of course, my mourning didn't end for 2 weeks, for many years the very thought of my grandfather made my cheeks run down my cheeks and I couldn't help it to prevent it.

Shortly after my grandfather's death, about 9 months later, I saw information about Łukasz's death on a well-known website, he was a good friend of mine from high school, and even someone a bit more, because in high school he adored me and we happened to date a few times, but that's actually a side story. The strange thing about Luke's death was that he died on September 11 and the funeral was supposed to be a month after his death. This strange news seemed suspicious to me, but it was later confirmed by Luke's friend and she had to accept it. It's sad that people go their own way after high school, they don't have time to meet while they're alive, so after 2 years we met almost the whole class at his grave. At that funeral I realized that Łukasz was adored, there were crowds of young people whom he managed to charm with his person, despite the fact that he lived such a short life.

This death confirmed my belief that good and valuable people die too quickly, because they could have lived so many more years. They were able to bring a lot of good into the lives of others and experience many more beautiful moments themselves. The only thing missing from Łukasz's funeral was his dad, who was still in the hospital in a serious condition, his mother and sister still bore numerous marks from the car accident in which my dear friend lost his life.

It was a difficult and sad situation for me, but on the other hand it was one of the most beautiful funerals I have ever attended. After the ceremony, all of us from my group went for coffee and reminiscences, talked for a few hours, talked about various situations that we had experienced with Łukasz, I think that this is how he would like to be said goodbye if he had a choice.

Then in my life there was some peace, I got married, I gave birth to 3 children, in my family there were also a lot of little ones, my aunt was not lucky and gave birth to 2 sick children but the whole family supported her, everyone loved them. They are really cool and smart children with a loving mom, one day my mom called to say that my aunt's daughter had ended up in the ICU, for a few days there was a fight for the life of a 3-year-old who was not guilty of anything.

At times like these, I wonder where God is who allows a child to die. Such a small child is innocent, he didn't do anything wrong to anyone, as a mother of a bunch of toddlers I experienced it terribly, I couldn't imagine the pain and suffering of my aunt, and she had to live for the other child and maybe that helped her get through this difficult time in her life.

Someone please explain to me how it is that degenerates, pedophiles and murderers live peacefully, harming others and suffering negligible consequences, and God takes such innocent angels to Himself, I will never understand and I will not be able to accept it. The natural state of affairs for me is that parents should leave before their children.

Another difficult death I had to face was the passing of my grandmother, who helped raise me. But I was able to prepare for this death. Grandma Tola was very close to me, we lived together in my childhood, then I came to visit her every weekend. When I started a family on my own, I had a little less time, but I was always there when my grandmother needed me. When my grandmother broke her hip, I helped my mother take care of my grandmother despite her work and 2 children.

Later, when we found ourselves in a difficult situation, my grandmother took me and my family under her roof and it was a good thing because soon after something bad started to happen to my grandmother and if she lived alone she would not want to bother anyone, and this would cause her premature death. When the suspected poisoning wouldn't go away, I called an ambulance to my grandmother.

After starting the diagnosis, it turned out that my grandmother had gallbladder cancer at a fairly advanced stage and the only chance for her was surgery. The doctors told us to prepare for the worst. Grandma, however, survived the surgeries, and after a few weeks she was discharged lying home, with a recommendation to be placed in a hospice. The prognosis was poor, only 15% survived in this condition for up to 6 months. My mother and I decided that we would take care of my grandmother together. The first 3 months, my grandmother was almost out of touch and hardly remembered what was happening around her. We managed to arrange support for a home hospice, so a nurse and a doctor came in from time to time.

After about half a year, my grandmother was back on her feet after our rehabilitation. She denied the presence of cancer in her body and said that the doctors had made a mistake. Grandma got an additional 2 laras of life from us, of which she lived 1.5 years in a really dignified way, feeling that she is loved and that she can take care of most of the things around her on her own. About 3 weeks before his death, the previously known symptoms returned, again the emergency room, but this time the visit was short, the tests showed numerous metastases. I took my grandmother home where I took care of her until the last moment and watched over her with little Alex, who was only 3 months old.

I don't know if you can imagine alternating between a baby and a person who used to wipe your bottom, feeding it, hooking up drips, etc. I remember the day when the pain was so bad, nothing could kill it, my grandmother screamed at night despite the fentanyl patches, that day the doctor prescribed morphine. After only 1 pill came relief, I express the pain went away from her face. At the same time, I also understood that it was time to say goodbye because I was no longer in touch with my grandmother.

I called my mom and brother to tell them that if they wanted to say goodbye, it was the right thing to do because they might not be able to do it later. Mom arrived, my brother said he would come by the next day.

Unfortunately, in the morning my grandmother was already cold, he didn't have time to say goodbye and at that moment I remembered the words: "let's hurry to love people so quickly they leave". Although I loved my grandmother very much, this death was a godsend for me, after what I experienced while caring for a bedridden person, I will never judge people who decide to support a hospice. I believe that in such moments it is a place that will help us not to lose ourselves.

After taking care of my grandmother, it took us a long time to recover, but I'm glad that this time was given to us. Being a more mature person, I was able to support my mother in this difficult time, help her organize and arrange everything. Paradoxically, these strengthened me and gave me the feeling that I can cope with everything in life.

Life likes to give you a hard time, you never know which side you're going to get hit from. I've already written about the death of my beloved husband's mother, so I'm going to skip this topic today, although this death still has its consequences on us today.

Going to the most recent loss at the beginning of the month, a friend of mine who I have known since 3 years passed away in an accident, we were not friends, our paths diverged, and yet her death made me stop for a moment, because when someone dies who has his whole life, plans, dreams, family and friends ahead of him.

Then there is a rebellion, how could this happen, after all, she still had so much to do. After all, I still have so much time, so many things, but is it really so? Ala, she had a beautiful life, she was smiling, she made her dreams come true, she made the most of life. She has lived her life to the fullest, and yet one feels unsatisfied. Ala left behind a 14-year-old daughter, who was certainly deprived of her mother too soon.

This death brought me down to earth a bit and made me realize that it is worth enjoying every day, and every moment with your loved ones, because you never know which day will be the last.

I'll leave you with such a simple but extremely accurate reflection.

---

POLSKI

Śmierć jest nie unikniona, czy zastanawialiście się co byście zrobili gdybyście dowiedzieli się, że wasz koniec jest bliski? Woleli byście wiedzieć i przygotować swoich bliskich na to co nie uniknione?

Zwykle gdy myślę o swoim, życiu zakładam że jest przede mną wiele lat, mam masę planów i marzeń. Co jakiś czas jednak los płata mi figla i ginie ktoś kto zdecydowanie nie powinien jeszcze odchodzić, w takich chwilach nachodzą mnie zwykle przeróżne refleksje.

W moim, życiu odeszło już parę ważnych dla mnie osób, śmierć która zabolała mnie najbardziej to odejście mojego ukochanego dziadka, nie byłam już dzieckiem miał 20 lat a dziadek chorował i miałam świadomość, tego że niebawem odejdzie. W ciele dziadka rak rozpanoszył się na dobre, rozsiał się niczym chwast, wysysając energię i radość, która dziadek zawsze emanował.

Pamiętam noc przed śmiercią dziadka, pamiętam jak każdy oddech sprawiał mu ból , a każde tchnienie wiązało się z ogromnym wysiłkiem, ten dźwięk było słychać przez 2 pary drzwi. Pamiętam jak rano wychodziłam do pracy z duszą na ramieniu, jak czułam, że mogę nie zdążyła się pożegnać. Właściwie nie wiem czemu wyszłam do pracy, bo tak naprawdę całą zmianę przepłakałam w biurze, patrząc tempo na telefon i czekając czy ktoś nie zadzwoni, że to już. Nie dotrwałam do końca zmiany, telefon zadzwonił mama powiedziała, żebym wracała się pożegnać, ale ja wiedziałam, że już za późno . Nie weszłam do pokoju, w którym dziadek leżał na łóżku w oczekiwaniu na transport, ogarnęła mnie wtedy rozpacz, ból dotąd mi nieznany rozrywał moje serce. Nie byłam w stanie przestać płakać, przepłakałam wiele godzin, pamiętam, że mama bardzo się o mnie martwiła, a z drugiej strony musiała być silna dla taty, bo dziadek o którym pisze był właśnie jego ojcem.

Po kilku godzinach przyszedł po mnie mój obecny mąż, który był wtedy jeszcze moim chłopakiem, właściwie spotykaliśmy się raptem 3 miesiące, zabrał mnie do siebie tulił mnie całą noc, pochłonęliśmy morze chipsów, obejrzeliśmy jakiś gniot na komputerze i tak usnęłam że zmęczenia. Pamiętam, że babcia przeszła pierwsze dni żałoby na pełnym automacie, wydawało mi się to dziwne, mężczyzna z którym spędziła 40 lat odszedł. A ona wszytko ogarnia, z perspektywy czasu to rozumiem, ale wtedy byłam na nią zła. Byłam wściekła ,że nie rozpacza jak ja.

Dziadek był cudownym człowiekiem, z sercem na dłoni, zawsze będę jego smerfetką jego pierwsza wnuczką, choć biologicznie nie byliśmy ze sobą spokrewnieni. Po jego odejściu przez 2 tygodnie nie byłam wstanie się pozbierać i do dziś jestem wdzięczna mojej kierownicze, że dala mi tule czasu ile potrzebowałam, abym mogła dojść do siebie. Oczywiście na 2 tygodniach moja, żałoba się nie skończyła, przez wiele lat na samą myśl o dziadku , po moich policzkach spływały potoki łez i nie mogłam nic poradzić by temu zapobiec.

Niedługo po śmierci dziadka bo mniej więcej 9 miesięcy później na znanym portalu internetowym zobaczyłam informację o śmierci Łukasza, był to mój dobry kolega z liceum, a nawet ktoś nieco więcej, bo w liceum adorował mnie i kilka razy zdarzyło nam się umówić, ale to w sumie wątek poboczny. W śmierci Łukasza dziwne było to, że zginął 11 września a pogrzeb miał być miesiąc po jego śmierci. Ta dziwna wiadomość wydała mi się podejrzana, ale później potwierdził ją przyjaciel Łukasza i musiała przyjąć ja do wiadomości. Przykre jest to, że ludzie po liceum idą, każde w swoją stronę, brak im czasu na spotkanie za życia, więc po 2 latach spotkaliśmy się prawie całą klasą przy jego grobie. Na tym pogrzebie uświadomiłam sobie, że Łukasz był uwielbiany, były tam tłumy młodych ludzi, których zdążył oczarować swoją osobą, mimo że żył tak krótko.

Ta śmierć utwierdziła mnie w przekonaniu, że dobrzy i wartościowi ludzie umierają zbyt szybki, bo przecież mogli przeżyć jeszcze tyle lat. Mogli wnieść sporo dobrego w życie innych i sami przeżyć jeszcze wiele pięknych chwil. Na pogrzebie Łukasza zabrakło tylko jego taty, który w dalszym ciągu przebywał w szpitalu w ciężkim stanie, jego mama i siostra nadal nosiły na sobie liczne ślady po przebytym wypadku samochodowym, w którym życie stracił mój drogi kolega.

Była to dla mnie trudna i smutna sytuacja, ale z drugiej strony jeden z piękniejszych pogrzebów na których byłam. Po uroczystościach wszyscy z mojej kłady wybraliśmy się na kawę i wspominki, przegadaliśmy kilka godzin, opowiadaliśmy o różnych sytuacjach, które przeżyliśmy z Łukaszem, myślę że tak właśnie chciał by być pożegnany gdyby miał wybór.

Potem w moim, życiu było trochę spokoju wzięłam ślub, urodziłam 3 dzieci, w mojej rodzinie też rodziło się sporo maluchów, moja ciocia nie miała szczęścia i urodziła 2 chorych dzieci ale cała rodzina ja wspierała, wszyscy je uwielbiali. To naprawdę fajne i mądre dzieci z kochająca mamą, pewnego dnia zadzwoniła mama z informacją, że córka mojej cioci wylądowała na OIOMIE, przez kilka dni toczyła się walka o życie 3-latki, która nikomu niczym nie zawiniła.

W takich chwilach zastanawiam się gdzie jest Bóg, który pozwala dziecku umrzeć. Tak małe dziecko jest niewinne, nie zrobiło nikomu nic złego, jako mama gromadki szkrabów przeżyłam to okropnie, nie byłam sobie w stanie wyobrazić bólu i cierpienia cioci, a ona musiała żyć dla drugiego dziecka i być może to pomogło jej przetrwać ten trudny okres w życiu.

Niech mi ktoś wyjaśni jak to jest, że zwyrodniały, pedofile i mordercy żyją sobie spokojnie, krzywdząc innych i ponosząc znikome konsekwencje, a Bóg zabiera do siebie takie niewinne aniołki, nigdy tego nie pojmę i nie będę w stanie zaakceptować. Naturalnym stanem rzeczy jest dla mnie to, że rodzice powinni odejść przed swoimi dziećmi.

Kolejna trudna śmierć, z którą przyszło mi się zmierzyć to odejście moje babci, która pomagała mnie wychować. Ale do tej śmierci mogłam się przygotować. Babcia Tola była mi bardzo bliska, mieszkałyśmy razem w dzieciństwie, później przyjeżdżałam do niej co weekend. Gdy samą założyłam rodzinę, miałam nieco mniej czasu ale byłam, zawsze gdy babcia mnie potrzebowała. Gdy babcia złamała biodro pomagałam mamie w opiece nad babcia mimo pracy i 2 dzieci.

Później gdy znaleźliśmy się w trudnej sytuacji babcia przyjęła mnie i moją rodzinę pod swój dach i dobrze się stało bo niedługo potem z babcią zaczęło się dziać coś złego i gdyby mieszkała samą nie chciała by nikogo kłopotać, a to spowodowało by jej przedwczesna śmierć. Gdy podejrzane zatrucie, nie chciało ustąpić wezwałam do babci pogotowie.

Po rozpoczęciu diagnostyki okazało się, że babcia ma raka woreczka żółciowego w dość zaawansowanym stadium a jedyna szansa dla niej była operacja. Lekarze kazali szykować się na najgorsze. Babcia jednak przeżyła operacje, i po kilku tygodnia została wypisana leżącą do domu, z zaleceniem umieszczenia w hospicjum. Rokowani były słabe tylko 15% przeżywa w tym stanie do 6 miesięcy. Razem z mamą podjęłyśmy decyzję, że wspólnie zaopiekujemy się babcią. Pierwsze 3 miesiące babcia była prawie bez kontaktu i praktycznie nie zapamiętywała tego ci się wokół niej działo. Udało nam się załatwić wsparcie hospicjum domowego więc co jakiś czas pojawiała się pielęgniarka i lekarz.

Po około pól roku babcia po naszej rehabilitacji stanęła na nogach. Wyparła obecność raka w swoim organizmie stwierdziła, że lekarze się pomylili. Babcia dostała od nas jeszcze dodatkowe 2 lara życia z czego 1.5 roku przeżyła w naprawdę godny sposób, mając poczucie, że jest kochana i ze może sama ogarnąć większość rzeczy wokół siebie. Około 3 tygodnie przed śmiercią wróciły znane nam wcześniej objawy, znów pogotowie ale tym razem wizyta była krótka, badania wykazały liczne przerzuty. Zabrałam babcia do domu gdzie do ostatniej chwili opiekowałam się nią i czuwałam z malutkim Alexem, który miał raptem 3 miesiące.

Nie wiem czy jesteście sobie w stanie wyobrazić, przewijanie na przemian niemowlaka i osoby która kiedy to wam wycierała pupę, karmienie jej, podpinanie kroplówek etc. Pamiętam dzień w którym ból był tak silny, znic nie nie mogło go uśmiercić, babcia krzyczała w nocy mimo plastrów z fentanylem, tego dnia lekarz przepisał morfinę. Zaledwie po 1 tabletce przyszła ulga, wyrażam bólu odszedł z jej twarzy. W tej samej chwili przyszło też zrozumienie, że to czas na pożegnanie bo z babcią nie byli już kontaktu.

Zadzwoniłam do mamy i brata, z informacja, że jeśli chcą się pożegnać to jest właściwy czad bo później może się im to nie udać. Mama przyjechała, brat stwierdził że wpadnie następnego dnia.

Niestety rano babcia była już zimna, nie zdążył się pożegnać i w tym momencie przypomniały mi się słowa: ,, spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą” . Mimo, że bardzo kochałam moją babcie ta śmierć była dla mnie wybawieniem, po tym co przeżyłam opiekując się obłożnie chorą osobą nigdy nie będę oceniać ludzi, którzy decydują się na wsparcie hospicjum. Uważam, że w takich momentach to miejsce, które pomoże nam nie utracić samych siebie.

Po opiece nad babcia długo dochodziliśmy do siebie ale cieszę się, że ten czas był nam dany. Będąc osoba dojrzalsza mogłam być w tym trudnym czasie oparciem dla mojej mamy, pomoc jej wszystko zorganizować i załatwić. Paradoksalnie te przecie wzmocniło mnie i dało mi poczucie, że mogę poradzić sobie w życiu że wszystkim.

Życie lubi dawać w kość, nigdy nie wiemy z której oberwiemy strony. Już kiedyś pisałam o śmierci mamy mojego ukochanego męża więc dziś pominę ten wątek choć ta śmierć do dziś dzisiejszego wywiera na nas swe konsekwencje.

Idąc ku najaktualniejszej stracie w na początku miesiąca zmarła w wypadku moją koleżanką, która znam od 3 roku, życia nie przyjaźniłyśmy się nasze drogi się rozeszły, a mimo to jej śmierć sprawiła , że zatrzymałam się na chwilę bo gdy umiera ktoś kto ma przed sobą całe, życie, plany marzenia, rodzinę i przyjaciół.

Wówczas następuje bunt, jak to się mogło stać, przecież miała jeszcze tyle do zrobienia. Przecież ja mam jeszcze tyle czasu, tyle spraw, ale czy jest tak na pewno? Ala, miała piękne życie była uśmiechnięta, spełniała marzenia, czerpała z życia garściami. Żyła pełniom życia a jednak człowiek czuje niedosyt. Ala zostawiła po sobie 14 letnia córkę, która na pewno zbyt szybko została pozbawiona swojej mamy.

Ta śmierć sprowadziła mnie trochę na ziemię i uzmysłowiła, że warto cieszyć się każdym dniem, i każdą chwilą z bliskimi bo nigdy nie wiemy, który dzień będzie tym ostatnim.

Zostawiam was z tak prostą acz niezwykle trafną refleksją.